Γιατί αυτό το blog; Γιατί τώρα; Ας γνωριστούμε!

Όπως μου είπε μια καλή φίλη πρόσφατα «τα μεγάλα, τα χρήσιμα, τα σπουδαία υπάρχει πιθανότητα να τα κάνουμε μόνο όταν ξεβολευτούμε και νιώσουμε πραγματικά ελεύθεροι».

Καλημέρα/Καλησπέρα (ανάλογα με τι ώρα διαβάζετε αυτό το ποστ) σε όλ@!

Ονομάζομαι Χρήστος Καρανάτσης και είμαι ένα από τα πολλά κομμάτια των nopubitco.

Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου (προπτυχιακές και μεταπτυχιακές) στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τα media στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2003 και έκτοτε έχω εργαστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό ως performer, σκηνοθέτης, βοηθός παραγωγής και δημοσιογράφος.

Αλλά και σε πολλές άλλες δουλειές όπως όλ@ μας εξάλλου - όταν θέλουμε να παραμείνουμε ανεξάρτητα, αξιοπρεπή ή προσθέστε όποιο άλλο παρόμοιο επίθετο θέλετε να σας περιγράφει.

Διαβάζετε αυτές τις γραμμές γιατί αυτό το blog μπορεί να είναι από εμάς αλλά δεν είναι για εμάς.

Η ανάγκη να υπάρξει online και δημόσια, γεννήθηκε μετά την απόλυσή μου.

Και όχι δεν πρόκειται να ακολουθήσει κάποια δακρύβρεχτη ιστορία θυμού η απογοήτευσης, θα ήταν τόσο αντιπαραγωγικό και θα εξαφάνιζε χρόνια ψυχανάλυσης και αυτογνωσίας.

Το μόνο που μπορώ να πω σχετικά - τα υπόλοιπα θα τα χρησιμοποιήσω ως εφαλτήρια για τους στόχους των nopubitco – είναι πως και εγώ πια μετά από 24 χρόνια εργασίας με ανθρώπους και σε οργανισμούς που μέχρι και σήμερα διατηρώ τις καλύτερες σχέσεις και εντυπώσεις έζησα κάτι που σίγουρα κάποια στιγμή έχετε ζήσει όλα σας.

Θα έχουμε και χρόνο και χώρο να μοιραστούμε τις δυσάρεστες/διαφωτιστικές αυτές εμπειρίες μας στο εγγύς μέλλον με στόχο όμως όχι να εκτονωθούμε ή να φτιάξουμε δημόσια κατηγορητήρια κενά αποτελέσματος αλλά να κατανοήσουμε το υπάρχον πλαίσιο και να το μετασχηματίσουμε σταδιακά την εκπαίδευση στις δραματικές τέχνες σε ένα ασφαλές, συμπεριληπτικό περιβάλλον που τον πρώτο λόγο θα έχουν οι νέοι άνθρωποι.

Κάπου εδώ, όπως με συμβούλεψαν φιλικά πρόσωπα, επικοινωνιολόγοι, νομικοί σύμβουλοι κτλ. σταματώ γιατί μπορεί ήδη να έχουν προσπαθήσει διάφορα άτομα να «πνίξουν» αυτήν την προσπάθεια πριν ξεκινήσει.

Έχουμε πάρει την απόφαση να μην τα παρατήσουμε όσα εμπόδια και να βρούμε από οπουδήποτε και αν εμφανιστούν. Εξάλλου δεν θέλουμε εχθρούς αλλά συμμάχους. Και θα είναι ξεκάθαρο πως όσ@ σταθούν απέναντί μας θα έχουν κάτι να κρύψουν ή φοβούνται πως θα χάσουν (όπου «κάτι» μπορείτε να βάλετε τις λέξεις που ήδη φαντάζεστε).

Οι nopubitco έχουμε κουραστεί να βλέπουμε άτομα σε αδιέξοδα και στριμωγμένα σε κάθε είδους ετερόφωτες γωνίες. Αγαπάμε τις δραματικές τέχνες. Πιστεύουμε στην εκπαίδευση. Και έχουμε ακούσει τις φωνές που θέλουν μια πραγματική αλλαγή και όχι άλλη μια επικεφαλίδα, δυο τρία φλας και μερικά ποστ επιτυχίας στα σόσιαλ.

Τις επόμενες δύο εβδομάδες πολλά άτομα θα ολοκληρώσουν τις αιτήσεις τους για τις εισαγωγικές εξετάσεις σε κάποια από τις 26 δημόσιες και ιδιωτικές δραματικές σχολές της χώρας και μετά αν πετύχουν, θα πρέπει να κάνουν την καλύτερη δυνατή επιλογή για τα ίδια. Θα είμαστε μαζί τους.

Στόχοι μας για την επόμενη πενταετία είναι:

· Να μοιραστούμε με απλό και ειλικρινή τρόπο όλη την απαραίτητη πληροφορία που αφορά το πλαίσιο λειτουργίας των δραματικών σχολών στην Ελλάδα.

· Να καταγράψουμε τις παθογένειες, να προτείνουμε μελετημένους τρόπους εξέλιξης. Να μην ακολουθήσουμε αλλά να δημιουργήσουμε για να μας ακολουθήσουν.

· Να ξεκινήσουμε έναν ουσιαστικό και συμπεριληπτικό διάλογο που σε συνεργασία με εταιρείες στατιστικής έρευνας και τους απαραίτητους φορείς θα έχει ως αποτέλεσμα μια αντικειμενική αξιολόγηση αυτών των σχολών σε ζητήματα που αφορούν τη διοίκησή τους, το διδακτικό τους προσωπικό, τις εγκαταστάσεις τους, το εκπαιδευτικό τους περιεχόμενο, την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων τους, κτλ.

· Να φιλοξενήσουμε όλες τις φωνές. Ακόμα και εκείνες που θα σταθούν αντιπαραγωγικά απέναντί μας. Κατανοούμε τον φόβο απέναντι στην αλλαγή ή την ροπή προς τον δικαιωματισμό, δεν σκοπεύουμε να «πνίξουμε» ή να μην ακούσουμε τις φωνές που μπορούν να βοηθήσουν, από όπου και αν προέρχονται. Αυτές είναι πρακτικές που δεν χωρούν σε κανένα μέλλον πια.

· Να φιλοξενήσουμε πρόσωπα – παραδείγματα και νέα για το μέλλον του επαγγέλματος και της εκπαίδευσης σε αυτό είτε από την Ελλάδα είτε από το εξωτερικό.

Είμαστε σε μια εποχή σημαντικών αλλαγών σε όλα τα πεδία. Μια από αυτές έχει ξεκινήσει χρόνια πριν και αφορά τις ανθρωπιστικές σπουδές και τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα.

Αν γίνουμε εμπόδιο στην εξέλιξη όσων αγαπάμε ή μας εμπνέουν μπορεί να είμαστε στο και πέντε και να μην υπάρχει σωτηρία.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε εκεί. Δεν είναι όλα χάλια. Μπορούν να βελτιωθούν.

Οι φωνές «ε μα έτσι είναι τα πράγματα, δεν αλλάζουν» είναι μια σειρήνα της θεωρίας συνωμοσίας του «και πέντε». Εκείνης που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, δεν θέλει να χάσει τίποτα. Θέλει να μείνουν όλα όπως πριν. Που συμπεριφέρεται στη νεότητα και το μέλλον που εξ ορισμού μικραίνει για όλ@ μάς καθώς μεγαλώνουμε, σα ναρκισσιστικό βαμπίρ, αδηφάγο, κυνικό τέρας του «ό,τι αρπάξει ο κ@λος μας», σωτήρας της απόλυτης, αλάνθαστης γνώσης του υποκειμενικού.

Συνεχίζουμε με το επόμενο ποστ σύντομα!

Εις το επανιδείν!